Αθωότητα είναι μια λέξη. Μόνο που δεν είναι μια λέξη είναι και ευγένεια, ευαισθησία, συμπόνια, ενσυναίσθηση και πολλές άλλες που δεν μπορώ τώρα να σκεφτώ.

Αθωότητα είναι να στέκεσαι με τα χρώματα σου και ένα κομμάτι λευκό χαρτί μπροστά από ένα δάσος και να αφήνεις τη φύση που σε περιτριγυρίζει να επιλέξει ποιο  χρώμα θα χρησιμοποιήσεις και πόσο από αυτό.

Αθωότητα είναι να περπατάς μέσα στο βασίλειο της άγριας ζωής, να ακούς τον άνεμο να σου μιλάει με ήχους από το θρόισμα των φύλλων και να αναρωτιέσαι αν κατάλαβες καλά τι σου είπε.

Αθωότητα είναι να στέκεσαι ανίσχυρος μπροστά στον καμβά και να προσπαθείς να εστιάσεις στην αναπνοή σου, ελπίζοντας σε βοήθεια από τη φωνούλα μέσα σου που δεν φωνάζει αλλά ψιθυρίζει.

Αθωότητα είναι να βλέπεις τον τρελό τρόπο ζωής του “πολιτισμένου” κόσμου και να παρατηρείς την παράνοια του. Και όλο αυτό να σε βαραίνει, να σε κρατάει άυπνο και να σε βασανίζει το πως θα καταφέρεις να τον γιατρέψεις.

Αθωότητα είναι να βγάζεις όλη σου την ένταση πάνω στον καμβά, όλες σου τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου, γνωρίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο δεν θα κολακέψεις τους θεατές σου, αλλά ελπίζοντας ότι θα τους κάνεις να σε “ακούσουν” τουλάχιστον. Και ίσως να σε νιώσουν.

Αθωότητα είναι να προσπαθείς να κρατήσεις όρθια τα όνειρα σου και το περιεχόμενο του κεφαλιού και της καρδιάς σου, σε ένα κόσμο που ενδιαφέρεται να συσσωρεύει διαρκώς γιατί φοβάται την έλλειψη.

Αθωότητα είναι να προσπαθείς να κρατηθείς με νύχια και με δόντια έξω από το τρελό παιχνίδι του ανταγωνισμού με τους άλλους και απλά να χαίρεσαι αυτό που κάνεις.

Αθωότητα είναι το να γνωρίζεις ότι δεν είσαι αθώος, αλλά να κάνεις ό,τι μπορείς για να τη φτάσεις.