Yiannis Apergis.

HOT GODS. Οι θρησκείες πάντα χρησιμοποιούσαν σύμβολα και εικόνες σαν απτές αποδείξεις του άϋλου. Αυτά τα σύμβολα τους έδιναν ταυτότητα, μετουσίωναν τη φαντασία σε κάτι χειροπιαστό, συγκινούσαν όταν ήταν πετυχημένα, δυνάμωναν τη πίστη, ένωναν τους πιστούς όταν χρειαζόταν και λειτουργούσαν σα κώδικας μεταξύ των μυημένων.
Μεγάλωσα σε μιά οικογένεια Ελλήνων καθολικών, εξαιρετικά θρήσκων. Η εξάσκηση της θρησκείας ήταν ο τρόπος τους για να αισθάνονται ασφάλεια στη σκληρή και αφιλόξενη πόλη και φρόντισαν με επιτακτικό τρόπο να μυήσουν και τα παιδιά τους σε αυτή. Θυμάμαι ότι τις ατελείωτες ώρες της εκκλησίας για να περνάει ο χρόνος παρατηρούσα ανθρώπους να προσκυνούν αγάλματα, να κλαίνε παρακαλώντας εικόνες και ιερά βιβλία, να ασπάζονται ξύλινους σταυρούς. Γιατί πάντα οι άνθρωποι είχαν τη τάση να ταυτίζουν το σύμβολο και τη θρησκεία με τον θεό. Χρόνια προσπαθώ να εκλογικεύσω αυτό το σχήμα, να το φέρω στα μέτρα μου...
Και αν τελικά φτιάξουμε τα σύμβολα μιας θρησκείας αυτόνομα, χωρίς την υπάρξη και το βάρος ενός θεού, μήπως θα μπορέσουμε να έχουμε και έναν θεό απαλλαγμένο από εμμονές, τελετές, δοξασίες, δοξολογίες και συμβολισμούς και άρα πιο προσιτό σε όλους;
Που θα τον λατρεύουμε μόνοι μας όταν στεκόμαστε στη κορυφή ενός βουνού τη νύχτα, κοιτώντας εκστατικά τα αστέρια, αναλογιζόμενοι το μεγαλείο; Ή στη ζεστασιά μιας αυθεντικής φιλικής επαφής με ένα αγαπημένο πρόσωπο ή με μιά ομονοούσα παρέα αγαθών προθέσεων; Ή στη συνειδητοποίηση του θαύματος της ζωής, όπως το παρατηρούμε σε όλα τα έμβια όντα;